คริสต์มาสที่ปราก
คุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับครอบครัวของคุณ
พ่อแม่ของคุณ ปู่ย่าตายายของคุณ พี่ชายน้องชายของคุณ พี่สาวน้องสาวของคุณ
ป้าหรือลุงของคุณไหม ครอบครัวของคุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณไหม
ทุกครอบครัวมีความลับ มันอาจจะเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่หรือความลับเล็กๆ
มันอาจจะทำให้เราหัวเราะหรืออาจจะทำให้เราร้องไห้
แจนอยู่ที่เมืองอ็อกฟอร์ดกับภรรยาชาวอังกฤษชื่อคารอลและโจเซฟ
พ่อของเขาซึ่งเป็นชาวเช็ก แจนเกิดที่เมืองปราก แต่เขามาอยู่ประเทศอังกฤษกับพ่อตั้งแต่เขายังเด็ก
เขาไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของเขาเลย หล่อนตายหลังจากเขาเกิด
เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแม่เลย เพราะพ่อของเขาไม่เคยพูดเกี่ยวกับหล่อนเลย
แต่โจเซฟยังคงเก็บรูปถ่ายภรรยาของเขาไว้ในกระเป๋าหลังจากหลายปีที่ผ่านมา
คารอลเล่นพิณฮาร์ปในวงออเครสต้า
และได้มีการแสดงดนตรีในวันคริสต์มาสที่ปราก คารอลต้องการจะไปและหล่อนต้องการให้แจนและโจเซฟไปด้วย
‘เมืองปรากเป็นที่ที่มหัศจรรย์’
หล่อนพูด ‘สำหรับวันคริสต์มาสของครอบครัว’
แต่มีความลับของครอบครัวพวกเขารอคอยอยู่ที่ปราก
ความลับที่ดีสุดๆ ความลับที่มีความสุข และความลับที่เศร้าสุดๆ
(1)
วันคริสต์มาส ค.ศ.1957
ยามค่ำคืนและทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ใกล้หมู่บ้านปกคลุมด้วยหิมะสีขาว
หมู่บ้านเงียบสนิท แต่ไม่มีใครกำลังนอนหลับอยู่
สายตาทั้งคู่กำลังมองไปที่ถนนและทุ่งหญ้าใกล้หมู่บ้าน เพราะนั่นคือสาธารณรัฐเช็ก
ในปี ค.ศ.1957 ตลอดทุ่งหญ้ากว้างไกลออกไปห้าร้อยเมตรเท่านั้นจะเป็นเขตของชาวออสเตรเลีย
แต่ประชาชนของสาธารณรัฐเช็กไม่สามารถเข้าไปประเทศออสเตรเลียได้อย่างอิสระเสรี
ผู้ควบคุมเขตเฝ้าดูทั้งกลางวันและกลางคืน และพวกเขาก็ถือปืนด้วย
บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน
ผู้ชายกับผู้หญิงกำลังพูดคุยกันอยู่ ผู้หญิงอุ้มเด็กผู้ชายวัยหกเดือนในอ้อมแขน หล่อนรู้สึกตื่นเต้นแต่ก็หวาดกลัวเช่นกัน
‘บอกฉันใหม่อีกครั้ง’ หล่อนพูด ‘เขามาถึงออสเตรเลียเมื่อคืนแน่หรอ’
‘ใช่ เขามาถึงเมื่อคืน’
ชายคนนั้นพูด ‘ไม่มีใครมองเห็นเขา ไม่มีใครได้ยินเขา
แต่เมื่อคืนมันสะดวกเพราะท้องฟ้ามืด คืนนี้ลำบากกว่า ดูที่พระจันทร์สิ!’
‘แต่มันเป็นวันคริสต์มาส’ ผู้หญิงคนนั้นพูด ‘และพวกยามกำลังดื่มกันในป้อมยามไม่ใช่หรอ’
‘ใช่ ถูกต้องแล้ว’ ชายคนนี้พูด ‘แต่บางเวลาพวกเขาก็ออกมาและขับรถไปมาบนถนนสักระยะหนึ่ง
ดังนั้นคุณจำเป็นต้องระมักระวัง และคุณต้องวิ่งให้เร็ว เร็วมากๆ’ เขาจ้องมองที่นาฬิกาข้อมือ ‘มันถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว’
ผู้หญิงคนนั้นใส่เสื้อคลุมสีขาวและหมวกสีขาว
เด็กผู้ชายคนนั้นใส่เสื้อคลุมสีขาวเช่นกัน และผู้หญิงคนนั้นก็แบกเด็กผู้ชายไว้บนหลังของเธอ
‘ฉลาดมาก’ ผู้ชายคนนั้นพูด ‘สีขาวเป็นสีที่ดีที่สุดตอนที่หิมะตก ไม่มีใครสามารถมองเห็นคุณในตอนนี้
คุณพร้อมยัง ไปกันเลย’
พวกเขาออกจากบ้าน
และเดินออกจากหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นสักพัก
พวกเขาก็หยุด และชายคนนั้นพูดอย่างเงียบๆว่า :
‘คุณมองเห็นต้นไม้ตรงโน้นไหม เลี้ยวขวาตรงนั้นแหละ
และไปอีกห้าสิบเมตร เมื่อคุณไปถึงถนน ก็ข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว
และวิ่งลงเนินเขาท่ามกลางต้นไม้ หลังจากนั้นคุณก็มาที่แม่น้ำ
เลี้ยวซ้ายและไปอีกห้าร้อยเมตร ต้นไม้จะสิ้นสุดที่นั่น และคุณสามารถเดินตามทางแม่น้ำได้อย่างสบาย
เดินข้ามทุ่งหญ้ากว้างมากกว่าสองแห่ง และคุณก็อยู่ในออสเตรเลีย
เพื่อนๆของพวกเรากำลังรอคุณในทุ่งหญ้าที่สอง ไปเลยตอนนี้ ลาก่อน โชคดี’
ผู้หญิงคนนั้นเริ่มวิ่ง เด็กผู้ชายบนหลังของหล่อนกำลังหลับอยู่
แต่ตอนนี้เขาเปิดตาและเริ่มร้องไห้ หล่อนรู้สึกหวาดกลัวและวิ่งช้ามาก
แต่เด็กก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาในยามค่ำคืน หล่อนเลี้ยวขวาที่ต้นไม้
และในไม่ช้าหล่อนก็อยู่ที่ถนน หล่อนมองไม่เห็นรถคันสีดำใต้ต้นไม้
แต่พวกผู้ชายในรถมองเห็นหล่อน
ทันใดนั้นก็มีเสียงเกิดขึ้น
เสียงนั่นคือเสียงปืน หลังจากนั้นมันก็เงียบไปอีกครั้ง
สรีระของผู้หญิงคนนั้นกลมกลืนไปกับหิมะบนถนน
ในตอนนั้นมีเสียงเดียวเท่านั้นคือเสียงของลูกหล่อนที่กำลังร้องไห้
(2)
ประเทศอังกฤษ ค.ศ. 1995
‘แจนดูนี่สิ!’ คารอลพูด
หล่อนมีจดหมายอยู่ในมือและนำมันไปให้สามีที่โต๊ะอาหารเช้า ‘มันมาจากวงออเครสต้าที่อ็อกฟอร์ด’ หล่อนพูด ‘พวกเขากำลังจัดการแสดงดนตรีสามที่ในเมืองปราก
และถามฉันเพื่อจะให้ไปเพราะพวกเขาต้องการคนเล่นพิณฮาร์ปคนหนึ่ง
พวกเราจะไปเมืองปรากในวันคริสต์มาสไหม
ฉันสามารถเล่นกับวงออเครสต้าและคุณสามารถมากับพวกเราได้’
‘การแสดงดนตรีจัดขึ้นเมื่อไหร่’ แจนถาม ‘ผมมีงานเยอะมากในช่วงสัปดาห์ก่อนวันคริสต์มาส
ผมจะต้องเขียนหนังสือเล่มใหม่ให้เสร็จในเร็วๆนี้’
แจนสอนที่มหาวิทยาลัยออกฟอร์ดและเขียนหนังสือเกี่ยวกับภาษา
เขาเกิดที่สาธารณรัฐเซ็ก แต่มาอยู่ที่ประเทศอังกฤษกับพ่อตอนเขายังเด็ก เขาเจอคารอล
ตอนหล่อนเป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัย
‘การแสดงดนตรีครั้งแรกคือวันที่ 20 ธันวาคม’ คารอลตอบ ‘คุณว่างไหมในเวลานั้น’
‘ไม่ว่างเลย ผมเสียใจด้วยคารอล’
แจนพูด ‘แต่ผมไม่สามารถมาก่อนวันที่ 24 ธันวาคม’
‘เอาล่ะ ไม่เป็นไร คุณมาได้ในการแสดงดนตรีครั้งที่สองวันที่
25 ธันวาคม’
‘แต่ พ่อของผมล่ะ’ แจนพูด ‘พวกเราไม่สามารถทิ้งเขาไว้ในช่วงเวลาวันคริสต์มาสได้หรอก
เขารักวันคริสต์มาสของครอบครัวเรา คุณรู้ใช่ไหม’
โจเซฟ วลัช อายุหกสิบแปดปี สายตาของเขาไม่ค่อยดีนัก เขามองไม่ค่อยชัด
ฉะนั้นเขาจึงอยู่กับแจนแคะคารอล
‘โจเซฟไปกับเราก็ได้’ คารอลพูด ‘เขาพูดอยู่บ่อยครั้งเกี่ยวกับเมืองปรากในวันคริสต์มาส
เขาพูดว่ามันเป็นเวลาที่สวยงามมากของปี
เพราะหิมะทั้งหมดจะปกคลุมอาคารก่อสร้างอันเก่าแก่’
‘ผมรู้’ แจนพูด ‘แต่เขาพูดเกี่ยวกับเมืองปรากเท่านั้น แต่เขาไม่เคยต้องการที่จะไปที่นั่น
พวกเราถามเขาเพื่อจะไปกับเรา เขาปฏิเสธ ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมคิดว่ามันเป็นเพราะแม่ของผม
เมื่อเขานึกถึงเมืองปราก เขาก็คิดถึงหล่อน คุณรู้
บางเวลาเขาร้องไห้เมื่อดูรูปถ่ายของหล่อน หลังจากปีเหล่านั้น’
หลังจากนั้นเอง
ประตูก็เปิดและพ่อของแจนเดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ
‘อรุณสวัสดิ์’
เขาพูดและนั่งลงที่โต๊ะ ‘มีกาแฟสักหน่อยไหม’
‘ตอนนี้อากาศมันหนาว’ คารอลพูด ‘ฉันจะชงกาแฟให้คุณสักแก้ว’
‘ขอบคุณลูกที่รักของผม’ เขาตอบ ‘คุณดีกับผมมาก’
คารอลออกไปชงกาแฟ
แจนมองไปที่พ่อของเขาอย่างไม่ประมาท ‘ฉันจำเป็นต้องถามคุณตอนนี้’
เขาคิด ‘ขณะที่คารอลออกไปนอกห้อง’
‘เงียบทำไมแจน’ ชายแก่พูด ‘มีบางสิ่งผิดปกติหรอ’
‘ไม่ ไม่’ แจนพูดอย่างเร็ว ‘ไม่มีอะไรผิดปกติ ผมแค่ต้องการถามคุณหนึ่งคำถาม แต่ผม.........ผม.........มันยากลำบากเกินไป’ แจนหยุดพูด พ่อของเขายิ้ม
‘ยากหรอ ทำไมยากลำบาก กลัวอะไรกับชายแก่ๆ’
‘อ๋อ..........ไม่’ แจนพูด ‘แต่ผมกลัวคำตอบของคุณ คุณรู้ คารอลต้องการที่จะไปที่นั่นมาก
หล่อนรักการเล่นพิณฮาร์ป แต่มันเป็นช่วงวันคริสต์มาสและ...........’
‘หยุดก่อน’ โจเซฟพูด ‘คุณกำลังพูดเกี่ยวกับอะไร ที่ไหนที่คารอลต้องการไปในช่วงวันคริสต์มาส’
‘ไปเมืองปราก’ แจนพูด ‘และผมต้องการจะไปกับหล่อน พวกเราต้องการให้คุณไปด้วย’
‘ฮ้ะ!’ ชายแก่อุทาน ‘ไปเมืองปราก ผมเข้าใจแล้วตอนนี้’
ห้องนี้เงียบกะทันหัน
แจนดื่มกาแฟเย็นและนั่งรอ
ชายแก่นำบางอย่างออกจากกระเป๋าของเขา
มันเป็นรูปถ่ายของภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้ว นั่นคือแม่ของแจน เขาพูดอย่างสงบ
‘บางทีตอนนี้........ก่อนผมตาย..........สักครั้งหนึ่งที่ผมสามารถกลับไปอีกครั้ง........’
คารอลมาทางด้านหลังพร้อมกับกาแฟร้อน
หล่อนมองดูที่โจเซฟและถัดมาที่แจน
‘ชู่.......เขากำลังนึกถึงเมืองปราก’ แจนพูดอย่าสงบ
คารอลวางกาแฟบนโต๊ะและนั่งลง
เข็มนาฬิกาเดินอย่างช้าๆ ขยับผ่านไปสองนาที
หลังจากนั้นชายแก่ก็วางด้านหลังรูปถ่ายในกระเป๋าของเขา
‘ดีล่ะ’ เขาพูด ‘เราทั้งหมดไปเมืองปรากกันในช่วงวันคริสต์มาส’
มันคงสวยงามเมื่อหิมะตก ผมจำมันได้ มันดีมาก..........มันดีมากจริงๆ’
(3)
อุบัติเหตุ
การฝึกซ้อมครั้งที่หนึ่งเริ่มเวลา
9 โมงเช้า และเสร็จบ่าย 2 โมง
‘ช่างเป็นเช้าที่ยาวนาน’ ทุกคนพูด
‘ผมขอโทษ’ ผู้ควบคุมวงดนตรีพูด ‘แต่พวกเราก็มีเวลาเหลือน้อยแล้ว การแสดงครั้งแรกคือคืนพรุ่งนี้’ และมีคนสำคัญจำนวนมากที่จะมาร่วมงาน ดังนั้นพวกเราต้องเล่นให้ดี
ตอนนี้ให้ทุกคนไปหาอะไรกินก่อน บ่ายนี้เป็นเวลาส่วนตัว
ดังนั้นพวกคุณสามารถไปดูเมืองที่สวยงามนี้ได้
พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะเริ่มซ้อมกันอีกครั้งเวลา 9 โมงเช้า โปรดอย่ามาสาย’
คารอลออกจากห้องฝึกซ้อมกับอลาน
หนึ่งในนักสีไวโอลิน
‘คุณจะทำอะไรตอนบ่ายนี้ คารอล’ อลานถาม
‘ฉันจะไปรับแซนวิช หลังจากนั้นฉันจะไปซื้อของ’ คารอลพูด ‘แจนสามีของฉันและพ่อของเขาจะมาถึงที่นี้วันอาทิตย์
วันจันทร์เป็นวันคริสต์มาส และฉันจะไม่ให้ของขวัญสำหรับพวกเขา
ฉันจำเป็นต้องหาบางอย่างตอนบ่ายนี้ ตอนบ่ายที่เป็นเวลาอิสระของพวกเราเท่านั้น’
‘เจอกันพรุ่งนี้’ อลานพูด ‘และโชคดีกับการซื้อของ’
‘ขอบคุณคะ’ คารอลพูด ‘มีร้านหรูมากมายในสเตรเมสโต ซึ่งเป็นเมืองเก่า ฉะนั้นฉันจะไปที่นั่น’
คารอลไปร้านขายของหลายร้านในตอนบ่ายนั้น
ท้ายที่สุดหล่อนไปรับหนังสือสำหรับแจน และรูปภาพสำหรับพ่อของเขา
เมื่อหล่อนออกจากเมืองเก่า
มันก็เกือบจะมืดแล้ว อากาศมันหนาวมาก
ดังนั้นหล่อนจึงเดินอย่างรวดเร็วตามถนนที่กลับไปยังโรงแรม
มีต้นคริสต์มาสที่หน้าต่างทุกร้าน และเมืองนี้ดูสวยมาก มีเสียงดังมาก มีทั้งผู้คน
รถแท็กซี่ รถประจำทาง ‘ทุกคนกำลังซื้อของสำหรับวันคริสต์มาส’
คารอลคิด
ทันใดนั้นหล่อนเห็นผู้ชายคนหนึ่งข้ามถนน
เขาคือแจน ทำไมเขาอยู่ที่เมืองปรากแล้วล่ะ ?
‘แจน’ หล่อนตะโกนข้ามถนน แต่แจนไม่ได้ยินหล่อนเรียก
เขาเดินต่อไป คารอลตะโกนอีกครั้ง ดังมาก
‘แจน แจน ฉันเอง คารอล’
ทุกคนหยุดและพวกเขาก็มองมาที่หล่อน
ผู้ชายคนนั้นหยุดด้วยเช่นกัน ชายคนนั้นหันกลับไปและดูที่คารอลแค่ชั่วครู่
แต่เขาไม่ได้ยิ้มและไม่ได้พูด มันเป็นนาทีที่ยาวนานสำหรับคารอล
สายตาของสามีหล่อนดูเฉยชา และคารอลเริ่มรู้สึกกลัว
หลังจากนั้นเขาก็เริ่มเดินออกไปจากคารอลไปยังถนนเส้นเล็กๆ
คารอลไม่เข้าใจ แต่หล่อนรู้ว่ามีสิ่งหนึ่ง หล่อนไม่ต้องการ
‘บางทีเขาอาจจะไม่เห็นฉัน ตอนนั้นมันมืด.........เขาก็กำลังไป..........เข้ากำลังไปที่ไหน
แจนกลับมา.......คุณป่วยหรอ’
หล่อนวิ่งข้ามถนน
ทันใดนั้นมีเสียงดังเกิดขึ้นและใครคนหนึ่งตะโกนสองครั้ง
หลังจากคารอลนอน ลงบนหิมะ
‘หล่อนวิ่งข้างหน้าฉัน ทางขวา’
คนขับรถประจำทางพูดหลังจากนั้น ‘ผมไม่สามารถหยุด-ไม่มีเวลา’
‘ใบหน้าของคารอลขาวซีดและตาของหล่อนก็ปิดอยู่’
ทันใดนั้นรถพยาบาลก็มาและนำร่างของหล่อนไป
หล่อนยังมีชีวิตอยู่หรือตายแล้ว
***
เช้าวันต่อมา
เวลา 9 โมงเช้า ผู้ควบคุมวงดนตรีพร้อมแล้วที่จะเริ่มเล่นกัน
เขาเปิดดนตรีของเขาและวงออเครสต้าก็เริ่มเล่น
ทันใดนั้นมือของเขาก็หยุดเคลื่อนไหวและดนตรีก็หยุด
‘คนเล่นพิณฮาร์ป’
ผู้ควบคุมวงดนตรีตะโกนด้วยความโกรธ ‘มีปัญหาอะไรกับคุณ คุณกำลังหลับหรอ
คุณเริ่มเล่นที่นี่’
‘ขออภัยคุณลินนาลดิ’
ใครคนหนึ่งพูดจากหลังห้อง ‘คนเล่นพิณฮาร์ไปไม่ได้อยู่ที่นี่’
ทุกคนหันกลับไปดูที่พิณฮาร์ป
ซึ่งอยู่ด้านหลังวงออเครสต้า มันเป็นจริง ไม่มีใครอยู่ที่เก้าอี้ของคนเล่นพิณฮาร์ป
‘ยังไงล่ะ หล่อนอยู่ไหน’
ผู้ควบคุมวงดนตรีถาม ไม่มีคำตอบ ‘พวกเราไม่สามารถรอหล่อนได้’ เขาพูด ‘พวกเราจำเป็นต้องฝึกซ้อมโดยไม่มีหล่อน
อลานอยู่ไหน’ เขาสามารถพูดภาษาเช็กได้บ้าง
อลานยืนขึ้น
‘คุณสามารถไปที่โรงแรมและตามหาหล่อนที่นั่นได้ไหม’ ผู้ควบคุมวงดนตรีถาม ‘หลังจากนั้นกลับมาที่นี่กับหล่อนหรือไม่มากับหล่อน’
อลานออกไปจากที่ฝึกซ้อม
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เขากลับมา
‘หล่อนไม่ได้อยู่ที่โรงแรม’
เขาพูด ‘ผมคุยกับคนสองสามคนในโรงแรม
และพวกเขาบอกว่าคารอลไม่ได้มาทานอาหารเช้าที่นี่
และพวกเขาคิดว่าหล่อนไม่ได้นอนอยู่ในห้องของหล่อนเมื่อคืน’
‘ผมไม่ชอบแบบนี้เลย’
ผู้ควบคุมวงดนตรีพูด ‘คารอลไม่เคยมาสายสำหรับการฝึกซ้อมและหล่อนรู้ว่าการแสดงดนตรีเป็นสิ่งสำคัญสำหรับพวกเรา
ฉันคิดว่าพวกเราจำเป็นต้องแจ้งความ’
‘ผมจะต้องไปตอนนี้เลยหรอ’ อลานถาม
‘ใช่ ไปตอนนี้เลย’
ผู้ควบคุมวงดนตรีพูด ‘ได้โปรดไปตอนนี้เลย’
(4)
ไม่มีใครเข้าใจคารอล
คารอลเปิดตา
ศีรษะของหล่อนบาดเจ็บ หล่อนปิดตาอีกครั้ง
ผู้ชายคนหนึ่งพูดบางอย่าง
มันคืออะไร
‘คารอล’ หล่อนได้ยิน ‘คารอล คุณได้ยินผมไหม’
‘ฉันได้ยินเสียงคุณ’ คารอลพูด ‘แต่ฉันไม่ต้องการลืมตา ศีรษะของฉันเจ็บ คุณเป็นใคร’
‘ผมชื่อ
จอร์เจีย ลินนาลดิ ผู้ควบคุมวงดนตรีออเครสต้า’
‘คุณลินนาลดิหรอ’
คารอลลืมตาอีกครั้ง ศีรษะของหล่อนไม่ได้เจ็บมากในตอนนี้
‘คุณมาทำอะไรในห้องนอนของฉัน’
หล่อนถามด้วยความโกรธ
‘มันเกิดอะไรขึ้น’
‘นี่ไม่ใช่ห้องนอนของคุณ’
คุณลินนาลดิพูด ‘มันคือโรงพยบาลในเมืองปราก
คุณได้รับอุบัติเหตุเมื่อวานนี้ คุณสามารถจำเรื่องราวเกี่ยวกับมันได้ไหม’
ทันใดนั้น
คารอลก็นึกถึงทุกสิ่ง เมืองเก่าแก่ ต้นคริสต์มาสที่หน้าต่างของร้านต่างๆ
ของขวัญวันคริสต์มาส แจน.........แจน!
หล่อนลุกขึ้น
‘แจน! แจนอยู่ไหน’ หล่อนถามคุณลินนาลดิ
‘ชู่........คุณวรัช’ ผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างเงียบ
‘ไม่ต้องตกใจ นอนลง’
คารอลปวดหัวอีกแล้ว
ใกล้กับประตูของห้องหล่อนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในชุดโค้ชสีขาว นั่นก็คือคุณหมอ
‘แต่ฉันจำเป็นต้องเจอแจน’
คารอลพูด ‘เขาอยู่ไหน
ฉันจำเป็นต้องพบเขา........ฉันไม่สามารถ...............โอ้ที่รัก’ หล่อนเอามือจับศีรษะ
‘แจนคือใคร’
หมอถามคุณลินนาลดิอย่างเงียบๆ
‘สามีของหล่อน’ เขาตอบ
เขาจับมือของคารอลแล้วบอกว่า ‘ฟังนะ สามีของคุณกำลังมา
พวกเราบอกเขาเกี่ยวกับอุบัติเหตุ ตอนนี้เขาอยู่บนเครื่องบิน กำลังมาจากลอนดอน’
‘บนเครื่องบินหรอ ทำไม เขาอยู่ที่นี่ที่เมืองปราก
ฉันเห็นเขาบนถนน ใกล้กับเมืองเก่าแก่ ฉันตะโกนเรียกเขาและเขาก็เห็นฉัน
แต่เขาไม่หยุด..........เขาเดินจากฉันไป ช่วยหาเขาด้วย ขอร้อง
ฉันจำเป็นต้องพูดกับเขา ฉันจำเป็น............’
หมอย้ายมาอยู่ใกล้เตียง
‘แจนกำลังมาเร็วๆนี้คุณวรัช’
หล่อนพูด ‘ไม่ต้องตื่นเต้น มันจะไม่ดีสำหรับคุณ
ตอนนี้ให้คุณนอนลงแล้วหลับตา คุณจำเป็นต้องนอน และฉันรู้ว่าคุณรู้สึกเหนื่อยมากๆ’
คารอลนอนลงและปิดตา
หมอทำถูกต้องแล้ว หล่อนเหนื่อย แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่ฟัง ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าใจ
แจนอยู่ที่เมืองปราก
และหล่อนจำเป็นต้องพบเขา...............พูดกับเขา...............
หมอมองไปที่คุณลินนาลดิและพูดอย่างเงียบๆ
‘ให้หล่อนอยู่ตรงนี้ตอนนี้เถอะ หล่อนต้องการหลับ
คุณสามารถกลับมาได้อีกภายหลัง’
‘คุณลินนาลดิ และหมออกจากห้อง
พวกเขาเปิดประตูอย่างเงียบๆ และหลังจากนั้นก็ดู คารอลผ่านหน้าต่างของประตู’
‘หล่อนจะปลอดภัย’ หมอพูด ‘หล่อนต้องการนอนหลับสำหรับเวลาตอนนี้ ไม่มีอะไรผิดปกติกับหล่อน’
‘ใช่มันต้องเป็นอย่างนั้น’
คุณลินนาลดิพูด ‘หล่อนคิดว่าสามีของหล่อนอยู่ที่เมืองปราก
แต่ฉันพูดกับเขาทางโทรศัพท์ เมื่อสามชั่วโมงที่ผ่านมา เขาอยู่ที่เมืองอ็อกฟอร์ด
ฉันกลัวว่าหล่อนจะอาการแย่ แย่มากๆ’
‘ฟังนะ’ หมอพูด ‘หล่อนมีการโดนกระแทกที่บริเวณศีรษะตอนเกิดอุบัติเหตุ แต่ไม่ร้าว
และศีรษะของหล่อนก็ปลอดภัย พวกเราต้องดูอย่างระมัดระวัง
หล่อนจะดีขึ้นหลังจากนอนหลับพักผ่อน’
‘แต่ – ทั้งหมดที่เธอพูดมันเกี่ยวกับสามีของหล่อน’ คุณลินนาลดิพูด ‘สิ่งนั้นมันเกี่ยวกับอะไร’
‘ใช่ หล่อนสับสนเกี่ยวกับสิ่งนั้น มันเป็นเรื่องจริง
แต่หล่อนจำชื่อของหล่อนได้ หล่อนรู้จักทุกคน
และหล่อนก็เข้าใจว่าหล่อนอยู่โรงพยาบาล ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ดีมาก
ตอนนี้อะไรที่เกี่ยวกับคุณ คุณลินนาลดิ มันเป็นช่วงเวลาที่ยุ่งมากๆ
เพราะการแสดงดนตรีของคุณ ฉันเข้าใจในสิ่งนั้น แต่ก็ต้องไปจากที่นี่ตอนนี้
กินอะไรด้วย นอนพักผ่อนด้วย หลังจากนี้คุณจะกลับมาได้อีกตอนบ่าย
คุณไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้’
‘เอาเถอะ’ คุณลินนาลดิพูด
แต่เขาก็ไม่มีความสุขอยู่ดี
‘คารอลก็ป่วย’ เขาคิด ‘วงออเครสต้าก็อัตคัด ฉันสามารถหาคนเล่นพิณฮาร์ปก่อนการแสดงดนตรีคืนนี้ได้อย่างไรล่ะ’
(5)
เยี่ยมเยียนคารอล
สองชั่วโมงที่แล้ว
มีผู้ชายสูงคนหนึ่งมาถึงที่โรงพยาบาล
เขาต้องการพบผู้หญิงที่เกิดอุบัติเหตุบนถนนเมื่อวาน เขาไม่รู้จักชื่อของหล่อน
หมอมาจากชั้นล่างของโรงพยาบาล
‘คุณเป็นใคร’ หล่อนถามผู้ชายคนนั้น
‘ผมชื่อ
พาเวล บริชต้า ผมเห็นอุบัติเหตุเมื่อวันนั้นและผมเป็นคนโทรเรียกรถพยาบาล
ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่นอน ผมต้อการทราบเกี่ยวกับเรื่องราวในวันนั้น ผมกลัวว่าหล่อนจะเสียชีวิต’
หมอยิ้ม
‘คุณต้องการพบหล่อนใช่ไหม ตอนนี้หล่อนอาการดีขึ้นมาก’
‘จริงหรอ’ พาเวลตอบ
‘มากับฉันสิ’
พวกเขาขึ้นลิฟต์และเดินตรงไปยังห้องของคารอล
พวกเขาหยุดที่ประตูและมองผ่านหน้าตา
‘หล่อนกำลังนอนหลับอยู่’ หมอพูด
‘แต่หล่อนดูเหมือนหายเป็นปกติแล้วนะ’ พาเวลพูด ‘เมื่อวานหล่อนดูซีด
ผมเกรงว่าหล่อนจะอาการไม่ดี’
หลังจากนั้นคารอลก็ลืมตาและเห็นผู้ชายคนหนึ่งผ่านหน้าต่างในประตูห้องที่หล่อนนอนพักอยู่
หล่อนลุกขึ้น
‘แจน!’ หล่อนตะโกน ‘แจน!’
‘โอ้
อะไรกัน’ หมอพูด ‘ไม่อีกเช่นเคย
หล่อนตีศีรษะของตนเอง หล่อนสับสนเกี่ยวกับบางอย่าง
หล่อนคิดว่าคุณคือสามีของหล่อนที่มาจากประเทศอังกฤษ’
‘ผมไปมาหรอ’ พาเวลถาม
‘บางทีมันอาจจะดีขึ้น
– ใช่’ หมอตอบ
หล่อนไปยังห้องของคารอลและปิดประตู
พาเวลเดินช้าๆกลับไปยังลิฟต์ หลังจากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิด
และผู้ชายคนหนึ่งก็วิ่งออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้สีแดงในอ้อมแขนของเขา
เขาดูเลขห้องและหลังจากนั้นก็วิ่งไปยังห้องคารอล เขามองไม่เห็นพาเวล
แต่มีชายแก่คนหนึ่ง เดินออกมาจากลิฟต์อย่างช้าๆ เขาเห็นพาเวลและหยุด
ทันใดนั้นพาเวลหยุดชะงัก
‘ผมขอโทษ’ ชายแก่คนนั้นพูด ‘สายตาของผมไม่ค่อยดีสักเท่าไร......ผมคิดว่า........คุณเห็น
คุณเหมือน’
‘ผมรู้’ พาเวลพูด ‘ผมเห็นเพื่อนของคุณ’
‘เขาไม่ใช่เพื่อนของผม
เขาคือลูกชายของผม โปรดบอกผมหน่อยคุณชื่ออะไร’
‘พาเวล
บริชต้า’
ชายแก่คนนั้นดูหวาดกลัวมาก
ใบหน้าของเขาเริ่มซีด และปากของเขาก็ขยับ แต่เขาไม่พูดอะไร
ตอนนี้พาเวลรู้สึกหวาดกลัว
‘คุณดูไม่ดีเลย’ เขาพูด ‘คุณต้องการนั่งไหม ผมเรียกหมอให้ไหม มีหมออยู่ในห้องนี้’
‘ได้โปรด.........’ ชายแก่คนนั้นพูด ‘ลูกชายของผมอยู่ในห้องนั้น
พาผมไปหาเขาหน่อย’ พาเวลพยุงแขนของชายคนนั้น
***
ในห้องคารอล
แจนวางช่อดอกไม้สีแดงบนเตียงและจับมือของภรรยา
‘โอ้ที่รัก
คุณปลอดภัยใช่ไหม’ เขาพูด ‘ผมไม่เข้าใจ
ทำไมคุณถึงวิ่งไปตัดหน้ารถประจำทาง มันเกิดขึ้นได้อย่างไร’
คารอลไม่ตอบคำถามของเขา
‘แจนหรอ’ หล่อนเงยขึ้นมามองหน้าเขา ‘คุณคือแจนหรอ
บอกฉันสิว่าคุณคือแจน’
‘ใช่
ผมแจน คุณกำลังพูดอะไรอยู่’
หมอมาที่เตียง
‘รอสักครู่นะคะ’ หล่อนพูด ‘คุณบอกฉันว่าคุณคือพาเวล บริชต้า คุณเป็นสามีของวรัชใช่ไหม’
หลังจากนั้นคารอลมองไปยังข้างหลังของแจน
หล่อนเห็นภาพพาเวลกับพ่อแจนผ่านทางหน้าต่างของประตู ตาของหล่อนใหญ่ขึ้น
และใหญ่ขึ้น
‘นั่นใคร’ หล่อนพูด
แจนและหมอมองไปยังพาเวล
‘พระเจ้า’ แจนพูด ‘ผมไม่รู้’
หมอมองกลับมาที่ใบหน้าของแจน
‘ผู้ชายสองคนแต่หน้าเหมือนกัน’
หล่อนพูดเบาๆ
ทันใดนั้นพ่อของแจนก็เปิดประตูห้องคารอลและชายสองคนนั้นก็เข้ามา
แจนยืนขึ้น
เขามองที่หน้าของพ่อเขา ‘ผู้ชายคนนี้คือใคร’ เขาถาม
‘เขาชื่อ
พาเวล บริชต้า’ พ่อเขาตอบ ‘ช่วยเอาเก้าอี้และน้ำมาให้ฉันหน่อย
ผมต้องการนั่งลงก่อนที่ฉันจะตอบคำถามของคุณ’
แจนหยิบเก้าอี้ให้พ่อเขา
และหมอก็เอาน้ำมาให้เขา หลังจากนั้นก็ออกจากห้องไปอย่างเงียบ
(6)
พาเวลคือใคร
ชายแก่ดื่มน้ำและเงยหน้าขึ้น
‘พาเวล’ เขาพูด ‘ผมต้องถามคุณ ดูที่รูปนี่สิ’
เขาหยิบกระเป๋าและนำรูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งออกมา
‘คุณรู้จักผู้หญิงคนนี้ไหม’
‘รู้จักครับ’ พาเวลพูด ‘นี่คือรูปถ่ายของแม่ผม หล่อนชื่อเลนก้า หล่อนเสียชีวิต
เมื่อตอนผมยังเป็นเด็ก ยายของผมมีรูปหล่อนเยอะมาก
และพวกเราอาจจะได้เห็นรูปเหล่านั้น’
‘ตอนเด็ก
คุณอาศันอยู่กับยายหรอ’
‘ใช่
แต่คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร’
‘ก็เพราะ........’ โจเซฟพูด ‘เลนก้าเป็นภรรยาของผม’
‘พ่อ
คุณกำลังพูดอะไร’ แจนพูด
โจเซฟมองมาที่แจน
‘อย่าโกรธพ่อเลย
พ่อไม่ได้บอกหลายๆอย่างเกี่ยวกับแม่ของลูก บางทีผมก็ผิด
แต่ผมต้องการลืม.......ไม่ใช่สิ ไม่ลืมแม่ของลูก ลืมคืนที่น่ากลัวในปี ค.ศ.1957
เท่านั้น แจน นี่คือ พาเวล เขาเป็นพี่ชายฝาแฝดของลูก
คุณดูที่ใบหน้าของคุณสิ’
พาเวลมองไปที่แจน
‘ผมมีน้องชายคนหนึ่งหรอ’ เขาพูด ‘ยายไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผมเลย’
แจนยิ้ม
‘และพ่อของผม พ่อของพวกเรา
ไม่เคยบอกผมเกี่ยวกับพี่ชายฝาแฝดเลย’ เขาหันกลับไปที่โจเซฟ ‘พ่อ ทำไมไม่บอกผม’
‘เรื่องมันยาว’ ผู้ชายแก่คนนั้นพูด ‘มันเริ่มขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้ว
ตอนวัยรุ่นที่เรียนที่มหาวิทยาลัยปราก เขาอยู่ที่นั่น 7 ปี
และในปีสุดท้ายเขาเจอผู้หญิงสวยคนหนึ่ง’
สายตาของเขามองไปที่รูปถ่าย
‘หล่อนสวยมาก
ใช่ผู้ชายคนนั้นตกหลุมรักเธอ และพวกเขาก็แต่งงานกันในปี ค.ศ.1956 แต่หลายๆอย่าง เป็นเรื่องยากในเมืองปรากตอนนั้น
ผู้คนไม่มีความสุขและพวกเขาก็ไม่เป็นอิสระ เลนก้าและผม
และเพื่อนๆของพวกเราอีกมากมายต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านั้น
แต่มันเป็นงานที่อันตราย ชาวรัสเซียรู้เกี่ยวกับพวกเรา
และพวกเขาก็จับตามองพวกเราอยู่ตลอดเวลา หลังจากนั้นเด็กผู้ชายสองคนก็กำเนิดขึ้นมาในวันที่สวยงามในเดือนมิถุนายน
ปี ค.ศ.1957’
‘แต่คุณหนีไป’ พาเวลพูดด้วยความโกรธ ‘ภรรยาของคุณเสียชีวิตและคุณก็ไปจากประเทศนั้น
คุณหนีไปประเทศอังกฤษและเริ่มต้นชีวิตใหม่ คุณไม่เขียนจดหมายถึงผม
คุณไม่โทรศัพท์มาหา คุณไม่สนใจผมเลย ลูกชายของคุณ’
ใบหน้าของโจเซฟดูเศร้ามาก
‘พาเวล’ เขาพูด ‘ผมคิดว่าคุณเสียชีวิตแล้ว ดูนี่ ผมจำเป็นต้องให้คุณเห็นบางอย่าง’ ด้านหลังของรูปถ่ายภรรยาเขา เขาแกะจดหมายออกมาและให้มันกับพาเวล
จดหมายมันเก่าและกลายเป็นสีเหลือง
พาเวลเปิดมันและเริ่มอ่าน จดหมายฉบับนี้มันอยู่ในสาธารณรัฐเซ็ก
และมันเป็นลายมือของยายเขา
ฉันเขียนเพื่อบอกคุณโจเซฟ
ภรรยาของคุณเสียชีวิตแล้วในคืนวันคริสต์มาส ยามพวกนั้นยิงหล่อนบนถนนเขตชายแดน
หล่อนร้องไห้ พาเวลลูกชายของคุณและหลานชายของฉันบนหลังของหล่อน ยามก็ยิงเขาเช่นกัน
ภรรยาของคุณและลูกชายของคุณเสียชีวิตแล้ว เพื่อนของคุณมาบอกกับฉันเมื่อวานนี้
คุณมีแจนและชีวิตใหม่ในประเทศอังกฤษ
ฉันมีอะไรไหม ไม่มี คุณเอาหลานชายไปจากฉัน
และตอนนี้ลูกสาวของฉันและพาเวลตัวน้อยก็เสียชีวิตเพราะคุณ
ไม่เขียนจดหมายถึงฉันและไม่กลับมาที่เมืองปราก ฉันไม่เคยต้องการที่จะเห็นคุณหรือได้ยินอะไรจากคุณอีกแล้ว
สตานิสลาวา
พาเวลวางจดหมายลงช้าๆ
‘ผมเข้าใจแล้วตอนนี้’
เขาพูดอย่างเงียบๆ
‘สตานิสลาวารักลูกสาวของหล่อนมากๆ’
โจเซฟพูดอย่างเศร้าๆ ‘หล่อนรักคุณด้วยเหมือนกัน
และไม่ต้องการเสียคุณไป ผมรู้ในตอนนี้ แต่หล่อนไม่เคยชอบผมและหลังจากจดหมายนั้น
ผมควรจะกลับไปเมืองปรากได้อย่างไร คุณก็เสียชีวิต เลนก้าก็เช่นกัน’ เขาวางหน้าของเขาบนมือของเขา
ห้องนี้เงียบมาก
หลังจากนั้นพาเวลก็วางมือของเขาบนแขนขงพ่อเขา ‘ตอนนี้สตานิสลาวาเสียชีวิตแล้ว’ เขาพูด ‘คุณและผมสามารถเริ่มใหม่อีกครั้ง’ เขายิ้ม ‘และเรียนรู้ที่จะเป็นพ่อและลูกชาย’
ใบหน้าของโจเซฟเต็มไปด้วยน้ำตา
เขาวางมือของเขาบนมือพาเวลและยิ้มกลับไปให้เขา แต่เขาไม่พูดอะไร
ตอนนี้มีน้ำตาในตาของทุกคน
หลังจกานั้น
1-2 นาที แจนพูด ‘พ่อ
ผมรู้ว่ามันยากสำหรับคุณ แต่คุณสามารถบอกเรื่องราวในวันคริสต์มาส ปี ค.ศ.1957
กับพวกเราได้นะ ทั้งหมดมันเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากจะรู้’
‘ได้’ พ่อของเขาพูด ‘คุณและพาเวลจำเป็นต้องรู้’ เขาหันกลับมาที่พาเวล ‘แต่สติสลาวาบอกอะไรกับคุณบ้าง’
‘น้อยมาก’ พาเวลพูด ‘หล่อนไม่เคยต้องการพูดเกี่ยวกับมัน
หล่อนบอกผมว่าแม่ของผมเสียชีวิตที่โรงพยาบาล และคุณก็หนีไปประเทศอังกฤษ แค่นั้น’
‘ฉันเข้าใจล่ะ’ โจเซฟพูด ‘พอล สตานิสลาวา
หล่อนสูญเสียลูกสาว เพราะผมและหล่อนเคยชอบการทำงานของพวกเราที่มันอิสระ คุณรู้
หล่อนไม่เข้าใจ หล่อนเพิ่งจะต้องการชีวิตครอบครัวที่สงบสุข’
‘วันคริสต์มาส
ปี ค.ศ. 1957’ แจนพูด
‘ใช่’ โจเซฟพูด ‘ในเดือนตุลาคมและเดือนพฤศจิกายนของปีนั้น
หลายสิ่งได้รับอันตรายมากขึ้นสำหรับเลนก้าและผม เพื่อนของพวกเราบอกว่า ‘ออกจากนี้ก่อนที่ชาวรัสเซียจะมาพบคุณ ออกมาจากประเทศออสเตรเลีย
และไปยังประเทศอังกฤษ’ พวกเราไม่ต้องการที่จะออกจากสาธารณรัฐเช็ก
มันคือบ้านของพวกเรา แต่เราไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ เพื่อนของพวกเราช่วยเหลือเรา
แจนกับผมก็เดินทางข้ามไปยังชายแดนก่อนวันคริสต์มาส ที่ 24 เดือนธันวาคม
มันเป็นช่วงกลางคืน ไม่มีดวงจันทร์
และพวกเราก็มาถึงประเทศออสเตรเลียท่ามกลางทุ่งหญ้าและหิมะ แต่ในคืนต่อมา’
‘วันที่
25 เดือนธันวาคม’ พาเวลพูด ‘ยายของผมบอกผม แม่ของผมตายในโรงพยาบาลที่เมืองปราก หล่อนบอก’
‘เลนก้าตายบนหิมะบนถนนเขตชายแดน’ โจเซฟพูด ‘หล่อนอยู่ใกล้กับประเทศออสเตรเลีย
ใกล้กับพวกเรากับคุณพาเวล บนหลังของหล่อน’
เสียงของชายแก่คนนั้นหยุดและเริ่มอีกครั้ง
เขาวางศีรษะของเขาบนมือของเขา
(7)
เสียงดนตรีต้องมาเป็นอับดับหนึ่ง
สำหรับเวลาเล็กน้อยที่ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้
พูดถึงบางสิ่งบางอย่าง พวกเขามองไปที่ชายแก่ที่เก้าอี้
และพวกเขาคิดเกี่ยวกับคืนที่หิมะตกในปี ค.ศ.1957
หลังจากนั้นพาเวลหันกลับไปที่แจน
‘ลืม
ปี ค.ศ.1957 เถอะ’ เขาพูดอย่างเงียบๆ
‘สำหรับผม นี่เป็นวันที่สวยงาม ผมไม่มีครอบครัวที่เมืองปราก
ยายของผมก็เสียชีวิตลงเมื่อหลายปีที่แล้ว แต่ตอนนี้ผมมีน้องชาย พ่อ’ เขามองไปที่คารอลที่เตียงของหล่อนและยิ้ม ‘และน้องสาว’
‘ทำไมคุณมาที่โรงพยาบาลมาเพื่อดูฉันหรอ’ คารอลถาม
‘คุณประสบอุบัติเหตุเพราะผม’ พาเวลพูด ‘ผมรู้ คุณเรียกผมและตะโกน
แล้วก็วิ่งมาหาผมที่อยู่บนถนนฝั่งตรงข้าม ขวามือด้านหน้าของรถประจำทาง
ผมไม่เข้าใจทำไม แต่ผมต้องการรู้ว่าคุณสบายดี’
แจนมองไปที่คารอลเช่นกัน
‘และคุณสบายดีใช่ไหมที่รัก ผมขอโทษ ผมลืมเรื่องเกี่ยวกับคุณ’
‘ฉันรู้สึกดีมาก’ คารอลพูดอย่างมีความสุข ‘ตอนนี้ฉันเข้าใจทุกสิ่ง
ฉะนั้นฉันจึงรู้สึกดีมาก สามีของฉันเป็นสามีของฉันอีกครั้ง
และพวกเราก็มีพี่ชายคนใหม่ โอ้แต่มีอีกเรื่องหนึ่ง’ หล่อนมองไปที่พี่ชายคนใหม่
‘ทำไมชื่อของคุณเป็น พาเวล บริชต้า และไม่ใช่ชื่อ พาเวล วรัช
หรอ’
ชายแก่คนนั้นย้ายมานั่งที่เก้าอี้ของเขา
‘ชื่อของหล่อนคือ เลนก้า บริชต้า’
เขาพูดอย่างเงียบๆ ‘ก่อนหล่อนแต่งงานกับผม’
‘ใช่’ พาเวลพูด เขามองไปที่คารอล ‘คุณรู้
พ่อของผมไม่ต้องการผม ผมคิด ดังนั้นผมไม่ต้องการชื่อของพ่อของผมด้วย และเมื่อผมอายุเยอะกว่านี้
ผมจะเปลี่ยนมัน และใช้ชื่อของแม่ผม’
เขาหันกลับไปที่พ่อของเขา ‘ผมเป็นวัยรุ่นที่เกรี้ยวกราดในตอนนั้นแต่ตอนนี้................’
‘ไม่แล้ว’
โจเซฟพูด ‘ไม่ต้องเปลี่ยนมัน
มันเป็นชื่อที่ดีที่สุด และคุณก็เป็นลูกชายของเลนก้า’
ทันใดนั้นประตูก็เปิดและคุณลินนาลดิก็เข้ามา
‘คารอล’ เขาพูด ‘หมอบอกว่าคุณอาการดีขึ้นแล้ว
คุณดูสดใสสวยงาม คุณสามารถไปเล่นในงานการแสดงดนตรีคืนนี้ได้ไหม คุณรู้
ผมไม่สามารถหาคนเล่นพิณฮาร์ปคนอื่นได้ และปราศจากพิณฮาร์ปในการแสดงดนตรี’
เขาเห็นทุกคนในครั้งแรกและหยุด
‘โอ้
ผมขอโทษ’ เขาพูโอย่างรวดเร็ว ‘ผมเห็นคุณมีเพื่อนหลายคนอยู่ที่นี่
แต่คุณรู้มันสำคัญ มันเป็นการแสดงดนตรีที่สำคัญสำหรับวงออเครสต้า
และ..............’ เขาหยุดพูดอีกครั้ง ‘ทำไมคุณยิ้มให้ผม’
แจนหยุดยิ้ม
‘คุณลินนาลดิ’ เขาพูด ‘คุณเป็นผู้ชายที่เหมาะกับเมืองปราก เมืองของเสียงเพลง
เสียงเพลงจำเป็นต้องมาอันดับหนึ่ง’
‘คารอล...............’ ลินนาลดิ เริ่มขึ้น
คารอลหันกลับไปหาแจน
‘ฉันรู้สึกดีมากตอนนี้และฉันอยากจะไปเล่นคืนนี้
แต่ฉันต้องการให้ครอบครัวของฉันทุกคนมาที่การแสดงดนตรี สามีของฉัน
พี่ชายคนใหม่ของฉันและพ่อของเรา พวกคุณสามารถไปร่วมงานกันทุกคนได้ไหม
กรุณาตอบไปเถอะ’
‘ไปใช่ไหมพ่อ’ หรือตอนนี้คุณรู้สึกเหนื่อย พวกเราควรจะไปการแสดงดนตรีของลินนาลดิ
‘ตั๋วฟรี
ใช่สำหรับครอบครัวของคารอลทุกคน’ คุณลินนาลดิ
พูดอย่างรวดเร็ว
‘เสียงเพลงวันคริสต์มาสในเมืองปรากเริ่มขึ้นอีกครั้ง’ โจเซฟพูดอย่างช้าๆ
‘กับลูกชายทั้งสองคนของผม
มหัศจรรย์ มหัศจรรย์สุดๆ...................’
เขาพูดและยิ้มอย่างมีความสุขไปที่แจนและพาเวล
‘พวกเราไม่ตกลงไปได้ด้วยหรอ’ เขาถาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น